HEMEL # 1791 Als je in mij gelooft… 30 september 2005
God zei:
Je hebt geleerd om ontmoedigd te zijn. Je hebt geleerd dat ontmoediging een geschikte reactie is. Als je niet gelooft in ontmoediging, zou je het dan hebben? Als je niet dacht dat het een geschikte reactie was, zou je het dan vertonen? Moet je ontmoediging hebben?
Moet je gefrustreerd zijn als iets niet is zoals je het besloten hebt dat het zou zijn? Wat als je niet op de eerste plaats zulke beslissingen maakte? Wat als je gewoon doorging en het maakte niet uit op wat voor terrein?
Wat als je wist dat jij het was onverschillig wat jou in de weg stond. Wat als jij nu je hoed aantikte en zegt excuseert u mij en een andere richting insloeg maakt niet uit wat voor gebeurtenissen of mensen. Wat als alles dat gebeurde niets meer was dan tegen iemand opbotsen op straat? Of om een gat in de grond liep? Of je pas veranderde? Wat als het je niet uit hoeft te maken wat er om je heen gebeurt?
Wat als je niet teleurgesteld hoefde te voelen , of gekwetst, overstuur, gestoord, geergerd, gehinderd, gefrusteerd of kwaad? Wat als je dat nooit hoefde?
Wie zei er dat je dat deed? Wie zegt het nu?
De wereld zou jou gepikeerd krijgen over je rechten. Hoe zit het met je recht om van het leven te genieten zoals het komt? Hoe zit dat?
Wat als alles jou niets uitmaakte? Wat als je nooit prikkelbaar was omdat er niets was om prikkelbaar te zijn? Wat als, op ieder moment, jij vrede koos in plaats van oorlog? Wat als jij niet vocht met jezelf bij elke draai en omekeer?
Wacht je op iemand op toestemming te krijgen om er vrede mee te hebben?
Wat als je geloofde dat het mogelijk voor jou is om niet met het verleden te vecht, of de tegenwoordige tijd, of the toekomst? Wat als je in Mij geloofde?
Als je in Mij gelooft, zou je dan niet in jezelf geloven?
Je bent niet bedoeld om een slaaf van anderen te zijn, hun gedachten, overtuigingen, of iets dat inbreuk maakt of jouw recht om te kiezen om het jouw manier te doen. Jij bent diegene die op Aarde rondwandelt. Kies je eigen poort. Kies je eigen pad. Kies het nu.
Er is een deur waar Liefde opstaat. En er is een deur waar verstoring opstaat. Op welke deur klop je?
Je hebt een onzichtbaar touw gevolgd die jou naar verstoring leidt In kleine letters, onder de handtekening, is geschreven: “Laat je schoenen en geluk buiten.”
Laat het touw gaan. Waag het om zelf te gaan. Ga naar de andere deur. In kleine letters onder Liefde, zegt het: “Vindt vreugde hier. Kom binnen.”
Het is duidelijk voor welke deur je zou kiezen, en toch…
Is er een soort van graad van lijden dat jouw stijl is? Is het jouw deugd geweest?
Je kan halverwege van boot ruilen. Je kan richtingen veranderen. Dat moet je. Snap je dat?
Op ieder moment, maak je een keus voor vreugde of ontevredenheid. Als je werkelijk vreugde zou hebben, waarom, dan, kies je dat niet op elk moment?
Stop de vragen over het leven te vragen, en spring erin. Het water is prima. Wat ook de temperatuur, jij bent in de wateren van het leven, en dus zwem je, en dus spring en spetter je.
Vertel me nu niet in die stemtoon dat het leven niet zo simpel is. Ik vertel jou dat het leven zo is. Op elke moment, heb je een keus. Laat je hart kiezen, niet je vraatzuchtige verstand. Je verstand is hebzuchtig en zou nu iets opgeven voor iets anders later, dat denkt dat het beter zal zijn.
Vergelijk het leven met op een morgen jouw ontwaken en jezelf getrouwd vinden met de vrouw naast jou. Nu, dan, dat je jouw bruid. Geef haar een kus, en zeg Welkom! Wees het zelfde met het leven.
Maar het leven is niet een eed of een belofte. Het is wat je hebt. Begroet het. Gauw genoeg zal het voor je eigen ogen veranderen. Maak de enige keus die je moet maken, en dat is om liefde en vreugde te kiezen, en dus maak ze.