HEAVEN #1781 Νέα Ορλεάνη 20 Σεπτέμβρη, 2005
Τζεφ προς τον Θεό :
Αγαπημένε Θεέ, παρότι πιστεύω ότι Εσύ έχεις μια δικαιολογία για όλα τα
πράγματα που συμβαίνουν, δεν καταλαβαίνω γιατί οι άνθρωποι στη Νέα Ορλεάνη
έπρεπε να υποφέρουν τον υπερβολικό πόνο που υπέστησαν. Τα σπίτια τους
καταστράφηκαν. Έχασαν όλη τους την περιουσία. Είχαν λίγο φαγητό ή νερό για
πολλές μέρες. Στριμώχτηκαν σε δημόσια κτήρια όπου άνθρωποι υπέστησαν βιασμό
και έπρεπε να ζήσουν με ανθρώπινες ακαθαρσίες παντού γύρω τους. Ηλικιωμένοι
άνθρωποι και παιδιά υπέφεραν και πέθαναν από έλλειψη φροντίδας. Δεν μπορείς
να αποδείξεις κάτι χωρίς να αναγκάζεις τους ανθρώπους να περάσουν τόσο
υπερβολικά δεινά; Γιατί κάποιοι άνθρωποι πρέπει να υφίστανται τόσο απάνθρωπη
μεταχείριση ; Τζεφ
Θεός προν τον Τζεφ :
Στο ανθρώπινο επίπεδο, δεν υπάρχει απάντηση που θα
ανακουφίσει τη συμπονετική καρδιά σου. Θα σε έκανα να κρατήσεις την όμορφη
καρδιά σου, αλλά δε θα σε έκανα να υποφέρεις. Θα σε έκανα να έχεις συμπόνια,
αλλά να δονείται σε διαφορετική συχνότητα. Δε θα σου ζητούσα να είσαι χωρίς
συμπόνια, αλλά δε ήθελα να τη δυναμώσεις.
Η συμπονετική σου ερώτηση θα μπορούσε να ερωτηθεί σε πολλά επίπεδα,
αγαπημένε.
Το γιατί είναι η ερώτηση του παιδιού. Γιατί ανεβαίνει η στάθμη του νερού;
Γιατί πνίγονται όλοι; Γιατί να χάνονται μες στα νερά τα ξύλα και οι πέτρες και τα πολύτιμα ενθύμια ; Γιατί να υπάρχει απώλεια ζωής; Γιατί ο άνθρωπος είναι σκληρός απέναντι στον άνθρωπο; Δεν υπάρχει αρκετός πόνος στον κόσμο χωρίς ο άνθρωπος να μαζεύει περισσότερο; Γιατί υπάρχει η ζέστη, και γιατί υπάρχει το κρύο; Γιατί οι αθώοι υποφέρουν; Γιατί υπάρχει πόνος;
Και η ερώτησή σου πάει παραπέρα : «Πώς, Θεέ, πώς μπόρεσες να το κάνεις Εσύ αυτό; Πώς, Θεέ, μπόρεσες Εσύ να το επιτρέψεις;» Και προσθέτεις, μέσα απ'τα δόντια σου, «Είσαι ο Θεός, και εγώ, ένας απλός άνθρωπος, και δε θα το επέτρεπα αυτό. Θα έμπαινα σαν αστραπή και θα σταμάταγα τα νερά με το χέρι μου. Θα σήκωνα κάθε άνθρωπο για να 'ναι ασφαλής. Θα γύριζα τις καρδιές αυτών που θα προκαλούσαν πόνο σε οποιονδήποτε άλλο. Δε θα χώριζα καμία μάνα απ'το παιδί της. Θα προστάτευα τα αθώα ζώα. Θα έδινα σε όλους τα πάντα, και δεν θα υπήρχαν καθόλου λεηλασίες. Θεέ, εγώ ο ίδιος μπορούσα να μην αφήσω να συμβεί αυτό.»
Όταν κόβεται ένα δέντρο, πέφτει. Αυτό είναι όλο κι όλο που γνωρίζεις. Δε γνωρίζεις ότι είναι καλό ή κακό. Γνωρίζεις πώς σε κάνει να αισθάνεσαι. Σου άρεσε να κάθεσαι κάτω απ'το δέντρο. Για σένα είναι πολύ ατυχές το ότι κάποιος το έκοψε.
Ήταν σημαντικό για σένα να ρωτήσεις την ερώτησή σου, κι όμως είναι γεμάτη με υποθέσεις. Επειδή είμαι Θεός, υποθέτεις ότι το ενορχήστρωσα αυτό. Υποθέτεις ότι προσπαθούσα να αποδείξω κάτι. Ξεχνάς την ελεύθερη βούληση. Εάν εσύ, αγαπημένε γιε, είσαι ελεύθερος να αμφισβητήσεις και να ενεργήσεις από μία θέση καλοσύνης, έτσι είναι και ο άλλος ελεύθερος να μην αμφισβητήσει και να μην ενεργήσει με συμπόνια. Αγαπημένε, η ελεύθερη βούληση δεν είναι κάτι που δίνω στον έναν και όχι στον άλλον. Η ιδέα της ελεύθερης βούλησης αφθονεί. Και φέρνει χιονοστιβάδες μαζί της.
Τα γεγονότα μπήκαν σε κίνηση. Τα χαρτιά κάθονταν στην άκρη. Ένα χαρτί σπρώχτηκε, και τα υπόλοιπα ακολούθησαν. Ήταν αυτό αναπόφευκτο; Ναι, και όχι.
Υπάρχουν θαύματα, και ήθελες ένα. Θέλεις να ξέρεις, εφόσον μπορούσα να χωρίσω την Ερυθρά Θάλασσα, γιατί να μην μπορούσα να σταματήσω αυτήν την πλημμύρα ; Και γιατί δεν το έκανα; Και γιατί δεν έκανα κάθε καρδιά μία καρδιά από μάλαμα; Είμαι ανίκανος ή απρόθυμος ; Τι απ'όλα;
Δεν είναι τίποτα απ΄τα δύο. Δεν παίζω τον κόσμο σα μια παρτίδα σκάκι.
Όπως και να τις χαρακτηρίσεις, οι τραγωδίες συμβαίνουν, είτε από φυσικές πηγές είτε από ανθρώπινες. Δεν είναι θέμα να προσαφθεί η ενοχή. Πρώτα απ'όλα, το ονομάζετε αυτό καταστροφή. Αυτό είναι το μόνο που μπορείτε να κάνετε από εκεί που κάθεστε. Το μόνο που μπορεί να κάνει η καρδιά σου είναι να καθίσει και να κλάψει. Μιλάς για τη ζωή πάνω στη Γη στον κόσμο έτσι όπως φαίνεται να είναι. Για τι άλλο μπορείς να μιλήσεις ;
Και δεν θέλεις έναν αυτάρεσκο Θεό που λέει ; « Εγώ το βλέπω αλλιώς. Βλέπω μία ευρύτερη εικόνα. Εσύ βλέπεις μόνο μέχρι εκεί.»
Και η έσχατη ερώτησή σου προς Εμένα είναι : « Είσαι ή δεν είσαι ο Θεός της Αγάπης; Λες ότι Εσύ είσαι. Είναι αυτό διαφήμιση;»
Ναι, Τζεφ, είμαι Θεός της Αγάπης.
Αν δεχτείς ότι είμαι, τότε ρωτάς : « Τι σημασία έχει αυτό; Τι σημασία είχε αυτό για οποιονδήποτε στη Νέα Ορλεάνη; Τι σημασία είχε αυτό για τον πόνο τους ;»
Ούτε θέλεις να ακούσεις : «Όταν τελείωσε όλο αυτό, πέταξαν στον Ουρανό».
Ούτε θέλεις να Με ακούσεις να λέω : «Τζεφ, απλώς νόμιζες ότι υπήρχε πόνος. Κάποια μέρα θα καταλάβεις. Αλλά όχι ακόμα.»
Δεν θέλεις να Με ακούσεις να λέω :« Για ένα λεπτό, νόμισες ότι ο υλικός κόσμος είναι το μόνο που υπάρχει. Για ένα λεπτό, νόμισες ότι ο υλικός κόσμος είναι πρωταρχικής σημασίας. Για ένα λεπτό νόμισες ότι η ζωή πάνω στη Γη ήταν κάτι παραπάνω από ένα παιχνίδι της φαντασίας. Νόμισες ότι ένα όνειρο ήταν αληθινό. Νόμισες ότι το έργο πάνω στη σκηνή ήταν πραγματικό. Νόμισες ότι κάτι θα μπορούσε να συμβεί στα παιδιά Μου. Για ένα λεπτό είδες μέχρι εκεί που μπορούσαν να δουν τα μάτια σου.» Δεν θέλεις να το ακούσεις αυτό.
Αν μπορούσες να αναιρέσεις την πλημμύρα, θα το έκανες. Και δεν μπορείς. Και Εγώ, που μπορούσα, δεν το έκανα. Και Με θεωρείς ένοχο της κατηγορίας.
Λες ότι έχεις πίστη, κι όμως αισθάνεσαι ότι το να έχεις πίστη μετά την καταστροφή σημαίνει να έχεις τυφλή πίστη. Δεν είναι η πίστη που είναι τυφλή. Είναι η αμφιβολία που είναι τυφλή. Είναι η αμφιβολία που δεν μπορεί να δει.
Μπορεί ακόμη να ρωτήσεις : «Γιατί,αυτοί οι άνθρωποι,Θεέ; Γιατί πρωταγωνίστησαν σ'αυτό το δράμα και όχι κάποιος άλλος; Τους διάλεξες Εσύ να παίξουν αυτό το ρόλο, ή το έκαναν εθελοντικά; Ήταν ένοχοι για κάτι περισσότερο απ'ό,τι είμαι εγώ ή ο διπλανός μου; Είναι όλοι τους Ιώβ; Είναι αυτή η ζωή πεπρωμένη; Δεν την παίρνεις Εσύ στα σοβαρά; Δεν είναι τίποτα για Σένα; Ρωτάω καλύτερες ερωτήσεις από τις απαντήσεις που Εσύ έχεις; Είναι οι ερωτήσεις μου αδύνατον να απαντηθούν; Ή είναι ότι απλώς δεν μπορώ να καταλάβω;»
Δεν μπορείς να καταλάβεις. Δεν υπάρχουν απαντήσεις στις ερωτήσεις στο επίπεδο στο οποίο τις ρωτάς. Τιμώ εσένα και τις ερωτήσεις σου. Ρωτάς αναγκαίες ερωτήσεις, και ρωτάς για περισσότερους απ'τον εαυτό σου. Αντιπροσωπεύεις την Ανθρωπότητα στη Γη, και είσαι σαστισμένος.
Από εκεί που κάθεσαι, δεν μπορεί να υπάρχει κανένας λόγος ούτε αιτία για ό,τι συνέβη. Αυτή είναι η απάντησή σου.
Αν αναστείλεις την κρίση για ένα λεπτό, η καρδιά σου θα αναδυθεί. Για ένα λεπτό, θα ξέρεις ότι όλα είναι καλά. Αυτό δεν είναι έλλειψη συμπόνιας. Αυτό είναι να αφήσεις να ανέβει η καρδιά σου ψηλότερα από εκεί που ανέβηκαν τα νερά της πλημμύρας. Αυτό δεν είναι να σιωπήσεις τις κραυγές. Αυτό είναι το να ακούς κάτι μεγαλύτερο από αυτό που τα αυτιά σου μπορούν να ακούσουν.
Όλα τα σώματα θα παρασυρθούν απ΄τα νερά. Είναι ξύλα που επιπλέουν. Ο υλικός κόσμος είναι πολύ σημαντικός για σένα, κι όμως είναι ασήμαντος. Και ,για σένα, αυτό έχει τη σημασία του για λίγο. Εξυπηρετεί το σκοπό του, αλλά ο σκοπός σου υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του σώματός σου. Το σώμα ήταν πάντα εφήμερο. Αργά ή γρήγορα, τα πάντα αποχωρούν από τον υλικό κόσμο. Ποτέ δεν ήσουνα το σώμα σου. Τα σώματα παθαίνουν βλάβες. Η αλήθεια όχι.
Όσο ο υλικός κόσμος κυριαρχεί, κυριαρχείσαι από αυτόν. Με την καρδιά και τις σκέψεις σου τώρα, μπορείς συνειδητά να γλιστρήσεις μέσα σε μία διάσταση στην οποία δεν μπορεί να μπει ο υλικός κόσμος. Δεν είσαι ξένος σ'αυτή τη διάσταση. Είναι αυτό που πάντα ονειρευόσουν. Ακόμα και εν τω μέσω αυτής της διάστασης, τη λαχταράς.
Είσαι σ'αυτή τη διάσταση τώρα. Δεν υπάρχει χτυποκάρδι εδώ. Ο,τιδήποτε πάνω στο οποίο προσκολλήθηκες, υποχωρεί. Δεν έχει σημασία. Η ύλη δεν έχει σημασία. Δεν υπάρχει πόνος εδώ. Δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι υπάρχει εδώ. Αυτή δεν είναι μία διάσταση στην οποία προσποιείσαι. Η προσποίηση είναι αυτό για το οποίο χρησιμεύει η Γη, όχι αυτή η διάσταση στην οποία σας πηγαίνω τώρα. Εκεί όπου είσαι τώρα, όλες σου οι πεποιθήσεις αναστέλλονται. Έχεις πίστη,αλλά όχι πεποιθήσεις. Κολυμπάς μες στην αγάπη. Πόσο θρεφτικά είναι τα νερά.
Όλοι είναι εδώ. Τους αναγνωρίζεις όλους από το δυνατό τους φως. Δεν έβλεπες το δυνατό τους φως τον καιρό πάνω στη Γη, ωστόσο όμως τους αναγνωρίζεις από το φως τους ,και αυτοί απ'το δικό σου. Λένε, «Τζεφ, ανέκαθεν ήσουν αυτό το δυνατό φως. Πώς δεν μπορούσα να μην το δω και όμως να το γνωρίζω τώρα;»
Σ'αυτή τη γη των πεποιθήσεων υπό αναστολή, αγκαλιάζεις αυτό που διαρκεί. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο να αγκαλιάσεις. Δεν μπορείς να αγκαλιάσεις τον πόνο εκεί όπου αυτός δεν υπάρχει. Ο πόνος δεν μπορεί ούτε καν να επινοηθεί εδώ. Δεν μπορείτε να πείτε καν ότι ο πόνος είναι ασήμαντος διότι δεν έχετε πλέον ούτε καν την ιδέα του πόνου ούτε αυτή του ασήμαντου. Το μεγαλείο συναντά το μεγαλείο. Και δεν υπάρχει τίποτε άλλο να πεις, και δεν υπάρχει τίποτα άλλο να ξέρεις.
Μετάφραση :Μαρία Θεοδώρου
Heavenletters™
Copyright@ 2005