HEMEL # 1774 Op de Zolder van Jouw Geest, 13 september 2005

God zei:

Zie je hoe een groot deel van jouw hedendaagse narigheid een opeenhoping van het verleden is?
Je houdt het verleden in een oude koffer op de zolder van je gedachten, en je gaat naar boven naar de zolder en je sorteert en sorteert al deze bezittingen. Ze worden bezittingen genoemd, wat je hebt bewaard in deze oude koffer, maar het zijn niet jouw bezittingen. Het zijn oude bezittingen. Oude bezittingen waren eigenlijk nooit van jou, maar je hebt ze wel in een oude koffer op zolder bewaard.

Je haalt een voor een oude kostuums eruit, of je haalt een handvol er uit. Je houdt ze op en onderzoekt ze nauwkeurig. Je herschikt ze. Ze glippen door je vingers net zoals je tegenwoordige leven. Je bent boven op zolder, je houdt het verleden op naast het heden net zoals door een raam. Je wilt eigenlijk niet het verleden laten gaan. Prachtig of vreselijk, je hebt ze het hetzelfde gehouden, en je kijkt ze een voor een door.

Niets kan het verleden goedmaken voor jou. Je ontschorst de verkeerde boom. Niets kan ooit terugkeren, een briljant verleden maar ook niet een donkere. Niet een briljant sieraad of een kapotte schoenveter kan het nu voor jou verwezenlijken, maakt niet uit hoe vaak je je verstand er over laat gaan. Je kan je stappen nagaan met je vingers op de wolken. Maakt niet uit hoeveel keer je je afgelopen herinneringen telt, maakt niet uit hoe hard je het probeert, je kan niet dezelfde treden klimmen, of de stappen repareren. Alleen in je gedachten werk je aan het verleden. Je herinneringen zijn alleen gedachten van afgelopen gedachten.

Je bent nu iets waard. Je hoeft niet van de afgelopen glories licht te ontvangen, of om de
afgelopen beledigingen je licht te dempen. Of het nu glorie is of ondraaglijke pijn, je moet er van weg lopen. Dit is de dag die Ik jou gegeven heb. Je bent al aan het verleden ontsnapt. Het bestaat niet langer behalve in de lange gangen van je verstand . De wind blies het verleden weg net als een mist op het veen. Blaas het nu weg met je adem. Blaas in de hoeken. Til de deksel van de oude koffer wijd open. Zie de inhoud wegvliegen uit de koffer en verdwijnen in de damp. In de verte, worden ze net als linten van een zonsondergang in de luciht. “Adieu, oude gedachten, adieu. Ik had me aan jou vastgehouden.”

Nu komt de zonsopgang, gemaakt voor jou. Sta op en verwelkom het.

Wat kan het verleden nu voor jou doen? Wat verwacht je dat het doet? Het best wat het kan doen is weggaan en jou met rust laten. Gejaagde gedachten jagen. Je gaat weer nieuwe maken. Je hebt de oude botten genoeg uitgezogen.

Je gaat nu niet eens nieuwe herinneringen maken. Laat je gedachten van het tegenwoordige gebeurtenissen zijn zoals treinen die maar doorgaan. Er is geen einde aan de ketting van treinen. Ze gaan maar, en zo is dit dat je leven noemt sneller verder, en er komt altijd meer.

De trein recht voor jou zal een oude trein zijn binnen een seconde.

Wat is jouw leven nu? Is het jij die voor een computer zit? Is het jij die opstaat? Is het jij die het verleden herbeleefd als je opstaat? Hoeveel niveaus van het leven zijn er? Hoeveel gedachten kan jij in een keer hebben?

Je leeft in veel dimensies. Het verleden is niet een van hun. Ook niet de toekomst. Het zogenaamde heden rijdt jou voorbij. En je bent nu levend, een nieuwe trein ontmoetend.