God zei:

Je verlangt naar iets, je weet-niet-wat, toch verlang je naar iets meer dan wat je nu in jouw leven ziet. Met het kloppen van jouw hart, zeg je:

“God, Ik voel groei, alsof ik ergens ga komen en toch, er blijft een pijn in mijn hart, wel, een overpeinzen, een verlangen naar …..iets. Het is alsof ik gelukkig ben of gelukkig genoeg en dan in een val loop van niet genoeg gelukkig zijn, meer voelend aan de droevige kant en ik ben iets aan het missen waar ik lang naar verlangd hebt om te realiseren.”

Wel, lieverd, Ik zeg, het is niet zo erg om bedroefd te zijn. Het is geen griezel verhaal om ergens verlangen voor te voelen, waar je jouw vinger niet op kunt leggen. Het soort van geluk waar je naar verlangt is geen noodgeval. Ondanks het willen dat je voelt wanneer je eraan (over) denkt, meer en meer herken je een algemeen geluk, niet meer dan geluk, toch, weet je wat? Wie zegt dat geluk van dag tot dag niet okay is? Zeker, het is geoorloofd om over een rustige weg buiten te gaan zo wel als een drukke straat in een grote stad.

Soms onderbreek je jouw gemak van geluk met gedachten die dempen stromend uit intellect. Je bent bewust dat zo veel denken over jouw mate van geluk jouw afleidt van jouw geluk. Jouw leven is niet bepaald bedoeld om een bewijsstuk te zijn.

Wanneer je gedompeld bent in waar jij bent en wat je aan het doen bent, dan stel je jezelf niet de vraag: “Ben ik gelukkig?” Het is geen vraag om te stellen. Er is geen vragenlijst in leven die je moet invullen en beantwoorden op de manier welke de wereld zou kunnen suggereren.

Het is als een uitstapje maken in je auto. Voordat je het uitstapje begint, stop je bij het benzinestation en vult de tank. Het is aan automatisch ding, niet zo belangrijk.

Je stapt in je auto en je rijdt. Je kijkt naar het landschap. Je voelt zoiets als soepel. Je rakelt geen zorgen op. Je ziet niet uit naar een sprankelend uitstapje. Jouw rit hoeft niet vonkelend te zijn. Leven hoeft niet sprankelend te zijn.

Je hoeft jezelf ook niet af te blijven vragen: “Is de tank nog vol?” Het is geen vraag die je blijft vragen. Niet als je van de rit wil genieten. Je maakt jezelf onderweg geen zorgen. Je vraag jezelf niet herhaaldelijk: “Zal ik er echt komen? Wanneer, oh, wanneer, ga ik er komen?”.

Je houdt je voet op het gaspedaal. Misschien rijdt je naar (Salt Lake City) Groningen (om wat te noemen in Nederland). Groningen bestaat in de wereld. Je zult het bereiken. Ondertussen, houd je jouw blik op de weg. Je bent waar je bent op dat moment, niet ergens anders. Wat is daar mis mee? Alleen jouw ongeduld is wat er mis is.

Je blijft binnen de snelheidslimiet. Zonder twijfel, je bent op jouw weg. Zeker, je bent niet op een bal voor debutanten. En wanneer je er zou zijn, het debutantenbal is niet beter dan waar jij nu aan het rijden bent. Op het debutantenbal, daar dans je. Bij een dans, ben je waarschijnlijk niet aan het denken dat het beter zou zijn als je een uitstapje aan het maken zou zijn.

Hoe dan ook, of bij een uitstapje of bij een dans, jij bent op jouw weg. Jij bent waar jij ook bent. Jouw leven is niet zozeer afhankelijk van waar je toevallig bent op een bepaalde verbinding/samenloop in een illusionaire plaats en tijd.

Leven hoeft niet te zijn alles behalve wat het is. Hoe het leven er ook uit mag zien vanuit een zekere hoek, het is Leven en het brengt jouw ergens. Het brengt jouw ergens, onvermijdelijk.

Je leeft jouw leven. Of het een soapserie is of een wandeling door het park, je bent jouw één keer in Levensduur aan het leven.

Wanneer het gebeurt, het is omwikkelen van Leven, alsof je kleding aan het maken bent. Je hebt keuze qua stijl, materiaal, kleur en patronen. Op de naaimachine, je draait het kleding stuk die kan en die kant. En wanneer het klaar is, dan pas je het en dan draag je het kledingstuk. Voel je goed in deze kleding. Waarschijnlijk draag je morgen andere kleding.

Wat voor rit je neemt, wat voor dans waar je voor gaat, wat voor kleding je draagt, jij bent nog steeds jouw.

Vertaler: Anja