God zei:
Alles waar je afkerig van bent is gerelateerd aan een waarnemingsfout die je maakt. De fout hoeft niet helemaal van jou te zijn. Misschien iedereen die betrokken is bij een ongewenste ontmoeting, deelt de schok van onbegrip.

Het is een vergissing als vijandigheid door je aderen stroomt.

Wat dan ook minder dan liefde heeft veel te doen met ‘veel drukte om niets’.
Wat dan ook minder dan liefde, komt neer op, het is domheid, fantasie, harteleed, overijlde irritatie. Het is een vorm van honger. Het is iets waar je gebrek aan lijdt.

We zouden dit een vorm kunnen noemen van hongerlijden van het ego.
Toegeschreven schuld wordt niet aan je gegeven. Het is niet gegeven omdat je niet bent gezien. Bijna iedereen is geprogrammeerd en heeft zijn oog ergens anders.
De teerling is ingesteld.

De persoon voor jou denkt dat hij jou ziet. Maar hij ziet jou niet. Hij heeft iemand anders in gedachten. Je bent hier toevallig en je past aan de condities. Je betaalt iemand zijn anders zijn schuld.

Ook is het je voorrecht om iemand anders voor je te zien die je aan iemand herinnert, bewust of onbewust – misschien de boze stiefmoeder. Zo ongeveer programmeer je jouw leven met die herhalingen en zo herhaal je jezelf.

Er is iets in je leven dat nodig is dat jij mee in het reine moet komen.
Je ben al zo lang het zelfde gevecht aan het strijden. Je hebt een cast van karakters laten komen die je grote eer verschuldigd zijn en ze hebben het niet aan je gegeven.
Je psyche zegt dat ze het aan je moeten geven, nu en altijd.
Ze zijn het aan je verschuldigd en nu presenteer jij de rekening.
Zeker je bent het waard geliefd te zijn. Je blijft er naar zoeken terwijl je continueert de persoon voor je weg te duwen en het leven zelf.

Je leest uit hetzelfde oude script.
Je trapt in een val die je voor jezelf hebt uitgezet. Je hebt het voor jezelf gezet en je hebt het gezet voor degene die je bemerkt als ‘tegen’ jou.
De waargenomen vijand kan iedere keer een andere naam hebben.
Jullie spelen elk een karakter van een oude verkeerde interpretatie.
Jullie nemen constant ‘het’ persoonlijk wat nooit was om persoonlijk te nemen.

Je kan voelen dat het verleden weigert om je te laten gaan. Niettemin, ga je door het heden te brengen in een staat van emotionele bokspartijen, die daar niet terecht behoren.

Triomf ontstaat niet. Zolang je dezelfde schaduwen ziet, hoor je dezelfde roepen voor de strijd. Je frustreert jezelf. Je herspeelt de zelfde film hoe dan ook.
Eigenlijk ben je niet te stoppen, zo lijkt het. Je herspeelt de gevarieerde versies van dezelfde situatie opnieuw en opnieuw. Je houdt dezelfde besluiteloosheid gaande.

Je ziet niet wat er gaande is en hoe je het helpt en opruit. Als je jezelf gedwarsboomd ziet of onjuiste behandeld keer op keer, jij bent degene die het tot stand brengt, je bent er nog steeds klaar voor. Je hebt jezelf exact gehouden in dezelfde ontnomen staat en je staat erop dat iemand anders het fikst.

Er is een licht dat moet doorgaan binnen jou.
Je kan denken dat je genoeg gehad hebt. Als je het verleden nog niet hebt laten gaan, naar het schijnt heb je nog niet genoeg gehad.

Er is wat oude slag voering van een oorlog die je moet laten vallen.
Je moet laten vallen een overwinnaar of een slachtoffer te zijn.
Dat zijn oude kleren die je eens gedragen hebt. Ze passen je niet langer. Je aanpassing van oud spul heeft lang gewacht om je te verlaten. Je moet het laten gaan. Het heeft je nooit gediend, behalve het overnieuw spelen van de oude hartzeer.
Er is iets binnenin jezelf dat je los moet laten. Niet langer verplicht aan het oude.
Omwille van de wereld, laat het gaan. Stap er buiten. Je bent zo dichtbij. Je bent er bijna. Nog maar één stap vooruit en dan, keer niet terug.

Vertaler: Anja