God zei:

Soms is frustratie voor veel van Mijn kinderen als een plaag. Welke kant je ook opgaat, je zit erin vast. Soms lijkt het, en het kan heel goed zo zijn, dat iets de stroom van voltooiing voor jou herhaaldelijk blokkeert. Je kunt het gevoel hebben dat je met je hoofd tegen een stenen muur bonkt en je kunt dit geen minuut langer verdragen.

Je lijkt niets te zeggen te hebben. Je vertrouwt op mensen die niet aan je verwachtingen voldoen. Je voelt je genegeerd, niet gerespecteerd, en jouw behoeften en behoeften van anderen die belangrijk voor je zijn worden terzijde geschoven, alsof jouw behoeften onbelangrijk zijn. Ze zijn uiterst belangrijk voor jou.

Dit patroon is als een doodsklok voor jou, omdat het jou geblokkeerd houdt. In het leven ga je óf verder, óf je gaat nergens heen. Je hebt nu te lang gewatertrappeld. Er wordt jou voortdurend resultaat beloofd, en elke keer hoop je, en blijft jouw hoop bungelen.

Het lijkt jou dat als je maar de middelen had, jouw ware behoeften vervuld zouden worden. Als je het geld had bij voorbeeld, geloof je dat je niet zo beperkt zou worden. Dat is erg genoeg, maar erger nog, je voelt je machteloos en vernederd, en je weet niet waartoe je je moet wenden. Jouw machteloosheid levert jou geen respect op van anderen en evenmin helpt jouw machteloosheid je met jouw eigen zelfrespect. Het is alsof je in de cyclus van een wasmachine bent die maar blijft ronddraaien en niet eindigt.

Uiteindelijk ben jij degene die jezelf en anderen door de wringer haalt.

Met rijkdom, lieverds, zou je nog steeds jou zijn. Je zou net zo goed jou zijn maar dan met geld.

Je vraagt je af hoe je in deze situatie van de recalcitrante dwaas spelen, verzeild bent geraakt, en daar ben je. Het is zoiets als Lucy en Charlie Brown, waar Lucy Charlie Brown er elk jaar van overtuigt dat zij hem deze keer de bal zal laten schoppen, en ieder jaar misleidt hij zichzelf, en ieder jaar moet Lucy er hartelijk om lachen. Charlie Brown bracht zichzelf op een dwaalspoor. Jij brengt jezelf op een dwaalspoor.

De vraag is niet hoe je in deze puinhoop terechtkwam. De vraag is hoe eruit te komen en op het ogenblik zie je niet hoe.

Gooi je het hele ding eruit, vraag je faillissement aan zogezegd, en gooi je jouw droom eruit? Dit lijkt onmogelijk om te doen en toch lijkt het ook onmogelijk dat je doorgaat zoals je deed. Dit herinnert jou aan de mythe over Sisyphos die de steen tegen de berg op laat rollen alleen maar om hem steeds weer terug naar te beneden te laten vallen.

Jij vraagt je af wanneer je ooit van de tredmolen af zult komen en je vraagt je af wat de zin is van deze vruchteloze dwaasheid?

En toch, daar ben je, je zorgen makend om de gevoelens van degenen die misschien jouw behoeften naast zich neerleggen. Al jouw smeken, aansporingen en vastberadenheid werken niet en jij blijft op dezelfde plek.

Het is misschien jouw schuld niet, maar het is jouw verantwoordelijkheid. Je deed je ogen dicht. Je bracht jezelf naar dit punt van de weg waar je naar toe kwam.

De personages in jouw verhaal kunnen het goed menen, maar goed gemeend of niet, je zit in een ongelukkige situatie. Geef toe dat jij de boosdoener bent, want jij bent degene die gefrustreerd is.

Je weet niet hoe je weg moet lopen de horizon in en het allemaal achter je laten, en je weet niet hoe het nog langer vol te houden. Je ziet dit als jouw dilemma.

Toch ben je Sisyphos niet die de kei moet blijven oppakken die valt. Jij hebt de vrijheid in jouw verhaal. Er is een oplossing voor elke situatie. Voor elke situatie is er meer dan een enkele oplossing. Er zit meer aan dit verhaal vast dan vasthouden of loslaten.

Ergens in jouw eigen creativiteit en jouw eigen zelfkennis, trek je jouw frustratie aan. Er is iets in jou dat herhaalde frustratie uitnodigt. Maak een verandering. Vind de sleutel en draai hem om. Dit is hoe je de alchemie van jouw huidige situatie in goud zult veranderen.