God zei:

Geliefden, jullie zijn een roos die op het punt staat om te gaan bloeien, meer dan te bloeien. Waarom meer? Jullie gaan je openstellen voor je volledige bloei, vrijgevigheid en schoonheid.

Hoe gelukkig is een roos om te gaan bloeien. Een roos bloeit en maakt bloemen met volledige inzet, en toch blijft ze geworteld in de grond, waar ze altijd is geweest. Uit de mest en modder, groeit een roos omhoog. Een roos ziet niet de mest en modder als onsmakelijk zoals jij. De roos is voor geen moment van mening dat vuil iets weg neemt van haar schoonheid.

Als een beetje van de natte grond op de bladeren van een roos spat, verwelkomt de roos de spatten net zoals ze de stralende Zon verwelkomt. De roos dankt de voedende bodem en de verwarmende Zon die zichzelf laat schijnen op de roos om haar haar eigen licht te laten weten en hoeveel de Zon van haar houdt. Als de Zon verborgen is achter de wolken, vindt de roos dat niet erg. De roos weet dat de Zon straalt op haar.

En als regen komt, vindt de roos dat niet erg. De roos hijgt niet en zegt: "Oh, ik word nat." In feite slurpt de roos de regen op en raakt doorweekt in de regen. De roos voelt zich geliefd in de natuur en ze weet dat zij haar doel en plaats heeft in het Universum en zeker behoort te zijn waar ze toevallig is. De roos heeft vertrouwen dat ze wordt verzorgd.

De roos heeft niet de woordenschat om de Natuur te benoemen als haar weldadige Bron. De roos weet niet hoe ze God of Krishna of Allah of een van de namen van de Schepper en Onderhouder van het Universum moet zeggen. De roos weet dat ze groeit en stijgt in de richting van de Zon. De roos is een roos, zelfs als ze niet de namen kent die aan haar gegeven zijn in alle talen van de wereld. De roos kent haar eigen natuur zonder instructie, maar toch, niettemin, als haar naam wordt uitgesproken, resoneert zij eraan.

De roos vraagt niet om wat dan ook. De roos is compleet vanuit haarzelf. Ze mist niets. Ze groeit naar de Zon. De roos denkt niet aan wat een voorbijganger van haar denkt of wat iemand zou kunnen denken van haar. Ze smeekt niet om aandacht. De roos is veilig in haar eigen Roos-heid. De roos is tevreden met groeien samen met duizend andere rozen die net zo mooi zijn als zij. Ze denkt niet over de gekleurde kleding die andere rozen dragen. Ze is blij om te groeien met duizend andere rozen in een tuin of alleen, de enige roos in het zicht. De roos is ervan overtuigd dat ze groeit en groeit in de richting van de Zon. Waar kan een roos meer om vragen?

De roos hoeft niet te worden bewonderd of aanbeden. De roos hoeft niet te worden geplukt. Ze vindt het prima om geplukt te worden om in een vaas in iemands huis gezet te worden, en ze vindt het prima om te worden achtergelaten waar ze is. Of iemand in de buurt aanwezig is of dat zij geliefd is vanuit de verte, de roos is er zeker van dat van haar gehouden wordt en straalt in het zijn van een roos. De roos kent Eenheid zonder het woord Eenheid te weten.

Als de roos haar volle schoonheid onthult, omgeven door bewonderaars, hoort ze harten uitroepen, "Ahh." Als een roos haar volle schoonheid onthult, is ze is niet bescheiden of onbescheiden. Geen roos denkt op deze manier. Geen roos verbergt haar schoonheid. Noch verbergt een roos zichzelf voordat ze bloeit met haar volle schoonheid. Een roos is een roos, en wat haar zou kunnen weerhouden van het zijn zoals ze is geboren om te zijn?

En wanneer de roos haar hoogtepunt voorbij is en haar schoonheid vervaagt, heeft ze geen spijt, en ze rouwt niet. Ze weet dat ze op deze manier voor een tijdje kon doorgaan en alles zijn wat een roos kan zijn. Nu keert ze terug naar de bodem, waar ze begon. Nu voedt ze de grond die haar voedde, of zij dobbert op het water van de zee. Het maakt haar niet uit. Waar haar bloemblaadjes misschien ook kunnen liggen, de roos kent haar lot. Ze keert terug naar de Zon waar ze vandaan kwam.