God zei:

Gij zijt Mij. Gij zijt Mij. Gij zijt Mij.

Is er nog iets meer dat jij, de zogenaamde jij, moet weten?

Het is niet zo dat al het andere tijdverspilling is, helemaal niet. Alles is ergens voor. Tegelijkertijd maakt iedereen zich er klaar voor, of het nu dichtbij is of ver weg, om tot de realisatie te komen dat gij Mij zijt. Dit is de Grote Realisatie.

Ik praat er natuurlijk niet over dat jij deze woorden zegt en erover filosofeert. Ik bedoel veel meer dan de gedachte van de woorden. Ik bedoel de Werkelijkheid waar jij, plotseling of langzaam, in de gelukzaligheid van Mij versmelt. Je blijft in je lichaam en je verlaat het niet. Je draagt het nog steeds rond en je zorgt voor de dagelijkse gang van zaken, maar tegelijkertijd, in plaats van je van Mij gescheiden te voelen, heb je jouw lichaam en alle identiteit die daarmee gepaard gaat gescheiden. Je bent in je lichaam en je weet dat je dat bent en terwijl je het leven in je lichaam leeft, druk je Mij uit, Mijzelf, en Mij. En dat is het.

In jouw eigen Werkelijkheid, ben je naar Mijn Essentie toe gegroeid. Je wordt als het ware Mij in al Mijn neutraliteit en glorie. Je kijkt zoals Ik kijk. Je hoort zoals Ik hoor. Je bent uit de beklemming van het gewone leven in de wereld. Je leeft nog steeds in de wereld, maar je laat je niet langer vangen in die enkelvoudige identiteit. Je bent versmolten met Eenheid. Eenheid is uit jouw Wezen voortgekomen. Niet langer kun je het uithouden. Je hoeft niet te wachten tot je jouw lichaam verlaat. Je loopt als het ware recht in Mij. De kleine jij verdwijnt. Dag, kleine jij.

Je geeft niets op en wint alles. Je vliegt naar het hoofd van de klas (Head of the Class was een Amerikaanse comedy waarin studenten voorkwamen van allerlei nationaliteiten en etniciteit, vert.) en versmelt met elke vezel van je Wezen met Mij. Niet langer kun je apart van Mij staan. Soort trekt soort aan en je loopt regelrecht binnen, nog steeds een lichaam op Aarde, maar toch heb je bewustzijn in de Hemel met Mij, in Mij gecentreerd, in Mij aanbeden. Zelfs midden in alle uitwisseling op Aarde, ben je Mij geworden.

Elk van Mijn kinderen stijgt op om met Mij te versmelten en Mijzelf te worden. Zelfs als je deelneemt aan de dagelijksheid van het leven, ben je naar de Hemel gestegen. Zie, je weet Wie je bent en daarom ken je Mij als Jezelf. Er is geen vertrekken van Mijn liefde. Je hebt ingestemd met Mijn liefde. Je hebt jezelf volledig aan Mijn Licht gegeven. Elk verschil tussen jouw licht en Mijn licht wordt niet langer verbeeld of eraan vastgehouden.

Wie is het die zegt dat jij anders bent dan IK BEN? Wat een treurige rol om te spelen, minder aannemen dan de Volheid van God, en rond paraderen als minder, beslist minder. Je draagt een paradekostuum terwijl je de Hemelsheid van God bent. Dit is de Staat van de Waarheid en je zult hem voltijds leven. Ik heb altijd het Licht van Mijzelf in jou gezien. Het is daar altijd geweest. Je zag het niet. Je keek verkeerd. Jouw gezichtsvermogen was van streek, je hart en geest ook, maar tegelijkertijd had je een glimp van jouw Totaliteit. Ergens in de schuilhoeken van je geest, wierp je deze glimp af. Je besloot dat het niet waar kon zijn. Je keek wantrouwend naar jezelf, want als je jezelf sneed, zou je bloeden. Als je met een hamer op jouw duim sloeg, dan zou het pijn doen en je zou schreeuwen. Hoe dan ook, in ieder geval, ben je de Grotere Realiteit die je kennelijk nog niet aan jezelf had toegeschreven.

En toch komt de dag dat je al deze andersheid vergeet. Eens was je een kind van onwetendheid dat er zeker van is dat het weet waarover het praat terwijl het nog niet deze solide kennis heeft dat hij en Ik Eén zijn, en bovendien dat er geen ander is. Er is Eén. Ongeacht de massa’s, is er maar Eén, zelfs niet Eén van Ons, slechts Eén, Ik, God, en dus is dit jouw Terugkeer naar Onschuld, en er is in Werkelijkheid geen Wij, alleen Ik, en niemand anders. IK alleen BEN.