God zei:

Dat je op Aarde leeft is een zegen voor Mij en voor jou en de hele wijde wereld. Ik ben het Summum van Jouw Leven. Ik ben het Hoogtepunt en jij hebt Mij op dit moment arm in arm met jou. Ik geef je het Geschenk van het Leven. Ik beschermde jou en Ik bescherm je nog steeds.

Wat ben Ik Mij goed bewust van de zaken die steeds weer door jouw hoofd malen en jou uitputten. Je koestert Mij misschien om de geschenken die Ik je geef, maar je koestert misschien niet het Leven Zelf. Je wilt niet zo dicht bij het Leven zijn, er zo bij betrokken, zo op en neer erin als een bewegende lift. Je gaat zo op in de Stroom van het Leven en in de mindere zaken die jij steeds weer toelaat jou tot het uiterste te tergen, nietwaar?

Ik hoor je tegen Mij roepen:

“Lieve God, ik zou willen dat ik leerde dat wat juist gedaan is en niet juist gedaan, niet de ergernis waard is die ik het geef. Ik zou het heerlijk vinden vrij van ergernis te zijn, maar schijnbaar doe ik mee met de trend om van streek te zijn. Ik denk vaak: Als anderen maar vooruit zouden denken, alle verdriet dat er dan niet zou zijn.

“Natuurlijk, als ik maar vooruit gedacht had. Als ik maar. Ik ben elke keer de boosdoener, God. Ja, als anderen dit of dat gedaan zouden hebben, dan zou het beter zijn. Ja, als ik dit of dat gedaan had, dan zou het beter zijn. Ik zou nu niet geïrriteerd zijn.

“Ik heb een inzinking. Het moet zo zijn dat ik rechtop moet zitten en plaats moet maken voor mijzelf in het leven. Ik moet mijn rug rechten. Ik wil mijzelf niet langer een mier maken die deze kleine heuvels van ongemak die ik zo belangrijk maak, op en neer klimt.

“God, U hebt het allemaal gezegd. Waardeer al het goede en laat los wat ik niet voorsta. Zo simpel. Behoud wat blijdschap geeft. Laat los wat dat niet doet. Waarom houd ik knagende gedachten bij me? Ik gooi ze over mijn schouder en sjouw ze met mij mee. Ik doe vaak de plunjezak open waar ik ze in bewaar en onderzoek de inhoud als juwelen. Ik ga er steeds weer over heen. Ik ben als een vrek van wrok in plaats van een vrek van goud zoals Koning Midas. Ik behoud niets dat het waard is te houden in de zin van het woord houden. Als ik maar alle droesem die als rozenkranskralen door mijn gedachten loopt, de ene na de andere, eruit zou kunnen gooien.

“Niet langer zal mijn trouw zijn aan alles wat het niet waard is om te behouden. Ik zal simpelweg mijzelf richten op datgene wat ik waardeer. Moge ik genieten van de mooie geschenken die U mij heeft gegeven, God. Dat is alles wat ik echt moet doen. Genieten van het fijne linnen en porselein en me niet druk maken om iets anders. U heeft mij genoeg goede dingen gegeven om over na te denken. God, als ik dit ene zou kunnen omzeilen, wat zou ik dan gelukkig zijn”.

Geliefd Kind van Mijn Hart, dit is als uitstelgedrag bij de afwas en de vloer vegen en concrete acties die de weg voor jou vrij maken. Doe de afwas, droog af en zet alles weg, en er is geen reden meer om eraan te denken. Het is vrijheid van gedachten die jou schort. Was je gedachten af en zet ze weg. Veeg ze schoon.

Dit is simpel aftellen. Dit is wegnemen. Als je schoonheid en voltooiing hebt, waar is dan ruimte voor overdenken en ergeren? Als je dingen in je geest moet omdraaien, draai dan diamanten van gedachten om en kijk naar dat wat jou genoegen doet. Waarom niet? Inderdaad, waarom niet?