God zei:

Als je ‘s morgens wakker wordt, zeg tegen Mij vanuit jezelf:

“Oh, Mijn prachtige God, dank U dat U er bent en dat U het Universum geschapen hebt en Uw hart aan ons allen geeft, dat U ons Uzelf geeft als onze constante Metgezel en ons in Uw hart houdt, en met ons toert op een fantastische reis die precies eindigt waar we met U begonnen. Ik spreek hier over ons als Uw vele geliefden, en niet als U en Ik als Eén”.

En Ik zeg tegen jullie, Mijn Ene Geliefde:

Ik dank je dat je Mij begeleidt in dit Paleis van Zijn, bij Mij bent door dik en dun. Natuurlijk is er nergens anders voor jou om te gaan of te zijn en toch ben je tegelijkertijd niet ingesloten. Je bent vrij overal te vliegen en je kunt alleen maar jezelf tegenkomen, schijnbaar jouw kleine zelf, uiteindelijk jouw Heilig Zelf. Uiteindelijk dansen Wij gewoon (en Ik spreek over u en Mij als Eén) door dit Sprookjesland genaamd Leven in de Wereld. We dansen, nietwaar? We zingen, nietwaar? We springen rond. We doen mee. We dansen de horlepiep. De Wij wordt Eén. Oei! Wat zijn We gelukkig.

We hebben een gesprek zelfs als er niets te zeggen valt. Hoe kunnen We beginnen Onze Betrokkenheid uit te drukken. We nemen deel aan een zorgeloos avontuur. We verspreiden Ons Ene Zelf. We hollen heuvel op en heuvel af. We vallen van de heuvel af met Jack en Jill. We beklimmen de hoogten als Jack in de Bonenstaak. Alleen vinden wij geen reus. Hand in hand vinden Wij Ons Ene Zelf en We lachen en We lachen en We lachen nog wat meer.

Bedenk eens, We reizen samen. We zwemmen in Zeeën en We rijden op en neer en gaan rond op een draaimolen. We worden niet duizelig, maar als We dat wel werden zouden We duizelig worden van liefde, de ene werveling van liefde na de andere, een geweldige omhelzing als twee schijnbare harten elkaar als Eén ontmoeten. Het is net alsof We bij een symfonie aanwezig zijn en We zijn Eén met de Muziek van het Hart. We zijn niet aan elkaar gelijmd, maar We zijn ondeelbaar en blij samen te zijn als Eén, een Reis van Liefde te beginnen, voortdurend Ons Ene Zelf te groeten. We zijn hilarisch met deze Eenheid en de liefde die in Ons Ene Hart woont. Klop, klop, gaat Ons Ene Hart. Liefde, liefde, klopt Ons Ene Hart. Luister nu naar Onze Sprakeloosheid. Luister heel goed. Luister gewoon tussen de slagen van Ons Ene Hart door. Luister naar de Geluidloosheid van Vreugde die Lelies van het Veld evenaart en vooruitspringt in een hartklopping.

Er valt niets te zeggen. We glimlachen zo breed en lachen zo hartelijk dat We niet kunnen ophouden met lachen. We houden Onze adem in en dan is er weer een nieuw lachsalvo bovenop het lachen, zo gelukkig zijn We, zo ademloos gelukkig nemen Wij deel aan liefde als geen ander, een symfonie van vreugde die het Universum en de Hemel boordevol vult.

Liefde is bij de hand. Ze is zo dichtbij als Onze Ene Hartslag. Onze liefde is niet om de hoek. Onze liefde explodeert in de wereld op dit moment. Heil aan de wereld. Heil aan het leven. Heil aan de Schittering van de Hemel die licht in Ons Ene Hart beweegt.

Alles is een wonder. Er is niets dat geen wonder is. Wat is er dat geen wonder is? Het lied van een vogel. Het piepen van een jong vogeltje. Het gebrul van een leeuw. Rubber dat de weg raakt. Een uitbarsting van licht. Het om de hoek komen van de zon. De spanning. De opschorting van actie voor een ogenblik. De pauze ertussen. Het stoppen van denken. Het overwicht van liefde, van liefde eeuwig opstijgend, eeuwig blijvend, eeuwig liggend op golf na golf van zichzelf, nooit ook maar één keer het Hart van de Hemel verlatend, de esplanade van de Hemel, het openspringen van de Hemel precies in de palm van Onze hand. We komen bijeen in de Hemel.