God zei:

Als je op een bepaalde manier naar het leven kijkt, hoe kun je dan niet gelukkig zijn met alle zegeningen die naar jou zijn toe gegooid?

Als je op een andere manier naar het leven kijkt, hoe kun je dan helpen slechts ongelukkig te zijn met de onverwachte trucjes die het leven jou heeft toegeworpen?

En er ligt veel tussen extatisch en verdrietig. Er is teleurstellend, er is in de steek laten en er is zozo.

Als je je in de schat die het leven op Aarde is zou kunnen onderdompelen, dan zou je altijd opgetogen zijn. Je zou weten dat het leven op Aarde opmerkelijk is, iets geweldigs, en dat jij bevolkt en alle wonderen ervan ontvangt. Je zou verbaasd zijn over alle verbindingen en kruisingen en schijnbare toevalligheden en herhalingen en genoegens en verrassingen en de myriade van keren en wendingen en draaien en zwenkingen.

Wie op Aarde zou alle verhalen in het leven kunnen bedenken, zelfs die in het leven van één mens? Wie zou zulke verhalen kunnen schrijven? Wie zou ze kunnen blijven schrijven en nog een en nog een? Jouw leven is een serieel dat steeds maar doorgaat en geen einde heeft. Net zoals golven op de Oceaan is er nog een hoofdstuk en weer een hoofdstuk en weer een tot in het Oneindige. Het leven is natuurlijk meer dan een verhaal, dat erken je. En toch ben je hoogst geïnteresseerd in het verhaal en hoe het zelfs maar even zal aflopen. Je moet het weten. Je bent gedreven om tot een soort begrip of conclusie te komen.

Wanneer zal de Prins komen? Wanneer zal Ware Liefde worden verklaard? Wanneer zal het Leven zijn wat jij wilt. Waarom is er eenzaamheid en onbevrediging en een drukkend gevoel? Zoals jij het ziet, waarom niet altijd licht en lieflijkheid?

Het zit zo. Zelfs als verhalen teleurstellen en zeker niet de culminatie van jouw leven zijn, reken je op ze. Je zou verhalen in vorm slaan als je zou kunnen. Je zou de laatste druppel eruit wringen. Zoals het ligt, denk je dat de verhalen van jouw leven neerkomen op een weerhaan die zegt uit welke richting de wind komt. Je beschouwt de verhalen als een beoordeling van hoe je het doet, alsof de verhalen jou een plaats toekennen, maar jij bent het die jezelf een plaats toekent.

In feite schrijf jij de verhalen. Je baseert jouw verhaal op wat er tot zover gebeurd is. Je gaat verder met je verhaal waar je gebleven was.

Ik heb je gesmeekt het verleden te laten vallen. Als je het verleden zou laten vallen en ophouden erover te piekeren, als je zou ophouden conclusies uit het verleden te trekken, dan zou je vrij zijn een heel nieuwe verhaallijn te schrijven, beginnende vandaag. Je zou verschillende conclusies en verschillende overweldigende en teleurstellende promoten. Zoals je in- en uitademt, verandert jouw biologie. Net zoals je groeit in begrip, veranderen je inzicht, je visie en je ervaringen. Dit is onvermijdelijk.
Nu gebeurt dit niet in een rechte lijn. Jouw leven verandert niet gelijkmatig. Je denkt dat je dat zou willen, maar gelijkmatigheid stompt jou af. Beken! Ondanks jouw protesten, houd je van afwisseling. Je houdt van ups en downs. Je houdt ervan een ramp te vermijden terwijl je hem tegelijkertijd wilt hebben om te vermijden. Je houdt van contrast. Je houdt van verschillende kleuren. Je noemt sommige dingen goed, sommige oké, en sommige weerzinwekkend, en je zou ze verbieden.

Je zou het graag over leven en dood te zeggen hebben en in zekere zin doe je dat ook. Je vindt het ook prettig niet te weten en gaandeweg erachter te komen.

Laten we wel wezen, geliefden, je bent een onderzoeker. Je neemt graag risico’s. Dat wil zeggen, je hebt graag kansen. Je wilt iets niet echt van te voren weten. De kwestie is: Je houdt van het leven. Hoezeer je ook tegen het leven zoals het is mag protesteren, je houdt ervan. Je houdt van het leven. Je houdt ervan. Het leven geeft jou een kans. Het houdt jou in spanning.