God zei:

Al jouw verlangens, ongeacht de vorm die ze aannemen, komen neer op jouw verlangen naar Eenheid met Mij. Wat jouw passie ook zijn mag, haar aantrekkingskracht brengt jou dichter bij Mij. Zelfs als je vurig aan Mij twijfelt, verlang je ernaar dichterbij te komen. Je hebt een versie van Mij in je hoofd, misschien vastgelegde versies van Mij. Je voelt je misschien niet verbonden met geselecteerde beelden van Mij. Ik ben in jouw hart. Ik ben meer als een waarneming of een aanraking of een zucht van Mij die uitbreekt in een hoogdravend hart.

Zelfs als Ik ver weg van jou lijk, klopt jouw hart God, God, God. Er is een refrein, God, God, God en er is een koor dat zingt Meer, Meer, Meer, en een koor dat roept Heilig, Heilig, Heilig. Zelfs als je niet begrijpt wat Heiligheid is, dan schreeuw je ernaar uit. Ergens binnenin jou, kan Heiligheid niet ontkend worden. De Heiligheid is de jouwe. Er ontbreekt iets waarnaar jij hunkert. Er is zoveel meer aan jou dan op het eerste gezicht lijkt. Je vraagt je af wat het is dat ontbreekt.

Er wordt iets herinnerd. Zelfs als het je niet te binnen schiet, roept er iets meer naar jou uit, wat jouw Zelf is. Ik ben het die zich vermomt als je naar Mij uitroept, roept om herkenning. Je denkt misschien dat het iets van buitenaf dat jou aantrekt, maar het is iets intiems voor jou dat alle applaus van de wereld niet kan evenaren. Het applaus van de wereld kan jou opporren, maar het is slechts steeds jouw Zelf dat jouw Zelf aan jou kan geven. Je zoekt naar Mij, deze nabijheid van Mij, en Ik ben zelfs geen centimeter weg. Ik ben zo in jou, helemaal op geen afstand van jou. Je kent misschien Mijn Naam niet, dit verlangen dat tegen jou op lijkt te botsen of jou lijkt te omringen.

Als je vraagt: “Wie bent U, God?”, dan vraag je echt: “Wie ben ik? Waar ben ik? Waar ging ik heen? En hoe kom ik terug? Hoe kom ik terug bij Mijn Zelf? Waar heb ik gezworven? Hoe raakte ik zo ver van Huis? Wat doe ik hier? Ben ik mijn weg kwijt? Kan ik de weg terug vinden?”

De Grap is dat je nergens gezworven hebt. Je hebt geheugenverlies. Je ziet jezelf misschien in uiteenlopende gedachten, maar je bent Eén Gedachte, Eén op gezinspeelde Gedachte.

Is alle liefde die je voelt, als je haar voelt, herkenning? Is alle liefde die je voelt, zelfs het verlangen naar liefde dat je voelt, kan dit een vereniging met jouw Zelf zijn? Heb je dit alles eerder beleefd? Je voelt wat duwtjes in de richting van Het Licht van Jouw Zelf.

Je roept om jouw Zelf. “Waar ging ik heen?” vraag je je af. “Waar ben ik geweest?”, vraag je je af. “Waar denk ik dat ik geweest ben? Waar heb ik gezworven? Hoe kom ik terug? Ik moet terug”, zeg je. “Ik hoor nergens thuis, of ik hoor overal thuis, of is er geen overal? Is dit de illusie die mij niet wil loslaten? Uiteindelijk is er geen ergens anders?”

En dus voel jij je misplaatst, verlangend erbij te horen – verlangend te horen bij wat? Het erbij horen dat je zoekt wordt niet in groepen gevonden. Het erbij horen dat je zoekt ligt in Eenheid, en Eenheid is van binnen.

Je behoort bij jouw Zelf. Eenheid is meer dan thuishoren. Het is anders dan een studentenvereniging of broederschap. Het is een Broederschap van Eén. Het is de Eén van Eenheid. Jij staat op het punt jouw Eenheid te ontdekken die dezelfde is als die van Mij.