God zei:

Geef Mij jouw lasten. Geef ze aan Mij. Wil jij ze echt? Mijn schouders zijn breed. Lasten van jou wegen niets bij Mij. En dat is wat de lasten waard zijn -- niets. Inderdaad, zij kunnen zwaar drukken op jou, maar zij drukken Mij niet naar beneden. Lasten zijn lasten alleen op grond van jouw waarneming. Ze zijn helemaal niets. Je perceptie is verkeerd uitgelijnd, ongeacht wat de wereld verklaart. Lasten zijn niet wenselijk. Ze zijn geen statussymbool. Geef je lasten aan Mij, en Ik zet ze in de lasten-wasmachine. Jouw lasten komen er kraakhelder uit.

Overwegend zijn jouw lasten het gevoel van verlies, in het heden, verleden of in de toekomst. Beter is het om een gevoel van liefde te ontwikkelen. Natuurlijk, liefde is helemaal geen last. Het gevoel van liefde waar Ik over spreek, is een neutraal soort liefde, een die ergens getuige van is, het niet echt absorbeert, een soort liefde dat vaart over de zeeën en de bergen beklimt en om geen gevangenen vraagt, geen eisen stelt. Lasten zijn zelfopgelegd, en stellen veel eisen. Ze eisen een vrije doorgang van jou. Ze eisen deugd. Ze eisen deugdzaam lijden van jou. Lasten belasten en onderdrukken jou, en jij denkt dat het gevoel van last gerechtvaardigd is, hoe dan ook.

Het is genoeg, bijvoorbeeld dat, zoals jij het waarneemt, een geliefde van je is afgenomen, en jij voelt de lege plek. De last probeert de leegte te vullen met meer leegte door zo hard als hij kan te knijpen in de pijn. De last krijgt jou op je knieën, en aldus geef jij je over aan onderdrukking. Je maakt de last tot een zwaargewicht. De last is als een shawl die jij over jezelf heen hangt om de liefde verbergen. Rouw is geen liefde. Rouw is te veel boter uitgegoten op de liefde. Liefde bevrijdt. De last klampt zich vast. Verwijder de last. Zie door de last heen. Last is geen goede kerel. Leg niet langer verlies boven op jezelf.

Met verlies maak jij jezelf op een of andere manier de boosdoener, terwijl er geen is, tenzij jij graag het leven de boosdoener noemt.

Ondanks hoe hulpeloos jij je misschien kunt voelen, jij kunt leven zonder je geliefde, en jij kunt liefhebben zonder je geliefde pal naast je. Last ervaren is geen liefde. Last ervaren is een vergeldingsmaatregel. Voor elk moment van vreugde, eis jij een boete van jezelf, vergelding tegen jezelf voor het liefhebben, straf voor je hart voor te hebben aangenomen dat je kon liefhebben en er mee doorgaan, zelfs als jouw liefde uit je zicht werd verwijderd. Is dit niet het ware verhaal?

Verheug je voor jouw vriend die Thuis kwam bij Mij. Moet jij huilen omdat het leven of de zogenaamde dood je te slim af was, van jou heeft gestolen, jouw dringende verzoeken weigerde?

Lasten ervaren is egocentrisch. Ze gaan over jou en jouw geliefde. Jij hebt klachten en jouw klachten zijn als een mes of wig die jij in je mooie hart steekt om haar bestaan en levenslust ontkennen voor het leven dat jouw Goede God jou heeft gegeven. Laat niet jouw geliefde jouw excuus zijn voor zelfverheerlijking. Genoeg nu van het ervaren van last. Laat jouw geliefde persoon een mantel van openhartigheid en vernieuwing zijn. Geen onderbreking van liefde en het omarmen van de wereld. Je bent veel meer dan een icoon van liefde. Jij bent liefde. Jij bent een kloppend hart dat liefheeft. Maak jouw liefde geen excuus voor rouw. Juich niet in je hart dat jij als gebroken betitelt.

Je bent geen paard dat ter onderwerping gebroken moet worden. Sta jouw hart toe om een wilde roos te zijn die blijft klimmen naar de zon en zo ver komt als de zon. Een wilde roos lijdt niet. Een wilde roos bereikt de hoogten en blijft klimmen en liefde vorderen. Liefde mag jou niet vastbinden. Zij moet jou verheffen. Om ware liefde mag niet gesmeekt worden. Het is de bedoeling dat zij bemind wordt.